Τιμούρ προς Βαγιαζήτ¹

Ποια λόγια χρησιμοποίησε ο αρχηγός των Περσών και των Σκυθών προς τον τύραννο των Τούρκων, που έλεγε μεγάλα και σπουδαία πράγματα και ήταν ανυπόφορος στις απειλές, όταν τα πήγαινε καλά, αλλά άλλαξε προς το αντίθετο μετά τη νίκη:

«Όπως φαίνεται, αυτός που από μακριά και από την αρχή θέλει να πολεμάει, είναι εχθρικός από τη φύση του και κινούμενος από φυσική παρόρμηση αδυνατεί να ελέγξει τον εαυτό του, προσπαθώντας να μη στενοχωριέται σε καμία περίπτωση. Με τον ίδιο τρόπο και συ όλη την ώρα, όταν σκεφτόσουν τι έπρεπε να κάνεις, προσπαθώντας να εναντιωθείς στα δικά μου με αλαζονία και ύβρεις (γιατί στην πράξη δεν υπερίσχυες), κι ενώ τώρα πια έχει πέσει το φρύδι σου, το σηκωμένο και μεγάλο, και η αυθάδεια δεν σε απέτρεψε από τίποτε, δεν διάκεισαι και τώρα λιγότερο εχθρικά προς εμάς, με άλλον τρόπο. Γιατί κλαίγοντας μετά την ήττα (επειδή δεν ήξερες ότι αυτή η ζωή είναι γεμάτη από πολλή παλίρροια, ούτε περίμενες, όπως δείχνουν τα πράγματα, ότι θα άλλαζε η καλή σου τύχη, παρά το γεγονός ότι είναι κάτι που συμβαίνει συχνά, όχι παράλογο, ούτε αδύνατο), μικραίνεις το δικό μου κατόρθωμα, και δαγκώνεις τώρα όχι λιγότερο από πριν, πετώντας αμέσως μακριά την υπερηφάνεια. Εγώ νόμιζα ότι θα είχα λαμπρή και διαρκή δόξα, έχοντας υποτίθεται επικρατήσει απέναντι σε λαμπρόν άνδρα, που είχε κατορθώσει μεγάλα πράγματα με την αρετή του. Κι εσύ αυτή τη γνώμη μου την καθιστάς καθόλου αληθινή, ρίχνοντας πάνω σου ντροπή, και δείχνοντας ότι είσαι ύπουλος άνθρωπος, που δεν αντέχει αντρικά αυτή τη συμφορά. Για σένα λοιπόν το να νικάει κανείς είναι συνδεδεμένο με την τύχη και όχι με την αρετή. Και σε μένα τώρα αντιτίθεσαι και ντροπιάζεις τα δικά μου κατορθώματα, αντιστρέφοντας τη δόξα στο αντίθετο εκείνης για σένα. Γιατί εγώ, αν δεν επικράτησα επί ενός γενναίου, πώς άραγε θα φανώ έτσι γενναίος; Ας χαθεί λοιπόν ο χρυσός, ας χαθούν όλα τα λάφυρα, και τα πολλά σου πλούτη τα συγκεντρωμένα από πολλά μέρη, όταν απουσιάζει η δόξα την οποία ποθούσα. Αυτή από την άκρη τής γης και γερασμένο με οδήγησε σε σένα. Και τώρα βλέπω τούς κόπους μου εξαπατημένους».

Για τον Βαγιαζήτ Κεραυνό²

Σχετικά με τον Αγαρηνό Κεραυνό. Τότε ο Θεός κοίταξε τον λαό του και μέσω των εχθρών του σκότωσε αυτό το άγριο θηρίο.

Υπέρτατος ήταν ο Κύριος ο Θεός μας στην αρχή, για άπειρους αιώνες, στον ουρανό και σε ολόκληρη τη γη, πριν δημιουργηθούν αυτές οι ουράνιες δυνάμεις. Και θα παραμείνει ο ίδιος. Τώρα μαζεύτηκαν οι κτηνώδεις. Γιατί είδαν τα θαύματά του που έγιναν επάνω τους και τα όπλα τους εξασθενημένα. Τον ίδιο τον [Βαγιαζήτ] Κεραυνό να φλέγεται από τη δική του ματαιοδοξία. Ο οποίος, καθώς καθυστερούσε η θεία καλοσύνη και διέθετε η θεία πρόνοια, καταφρονούσε. Συγκρατούσε ο θεός την οργή του, κι εκείνος τον περιφρονούσε. Βλασφημούσε, και ο Θεός έδειχνε μακροθυμία. Και ο ασεβής άνθρωπος σήκωσε το κεφάλι του ψηλά. Εξουσίαζε ολόκληρη τη γη στο όνειρό του, και δεν επέτρεπε στον Κύριο των ουρανών να την κυβερνήσει. Όμως, ενώ καυχιόταν λόγω τής δικής του δύναμης, και νόμιζε ότι στηριζόμενος στο πλήθος των δυνάμεών του θα έβαζε τον εαυτό του ενάντια στο ποίμνιο τού Θεού, έφτασε η συρροή των κακών. Και τον πλήρωσε και για όλα τα προηγούμενα αδικήματα. Να το ξέρει αυτό ολόκληρη η γη και να μην αυτοθαυμάζεται. Γιατί με ένα νεύμα τού Θεού όλα υποχωρούν. Και Αυτός, που είχε δείξει μακροχρόνια ανεκτικότητα, το ξεπλήρωσε ξαφνικά. Όποιος εμπιστεύεται Αυτόν, να μη φοβάται κανένα κακό. Γιατί σώζει εκείνους που υπομένουν τις αντιξοότητες, αν έχει λάβει από αυτούς τη θυσία τής εξομολόγησης, και με τη σειρά του το ανταποδίδει. Γιατί είναι ωκεανός καλοσύνης. Ας τον δοξάσει ο λαός του και ας είναι γεμάτοι καλή ελπίδα όσοι τον εμπιστεύονται.